Mast 51, 150 kV Nieuwegein – Driebergen (NL)

Kletsnat zijn de landerijen weer eens. Je zal een hoogspanningsmast zijn, de gure wind blaast dwars door je heen. Gelukkig zijn ze daarop ontworpen.

In 1952 werd een lange interconnectie opgeleverd tussen Nijmegen en Utrecht (Lage Weide). Het was een echte koppelverbinding die min of meer rechtstreeks tussen de centrale-agglomeraties van de PGEM (Gelderland) en PUEM (Utrecht) liep en de verbinding verving een stel grondkabels op 50 kV die grofweg tussen Ede, Veenendaal, Amersfoort en Utrecht liepen. Sinds 1952 is er heel wat gebeurd in de verbinding. Zo verschenen een handvol tussenstations op Dodewaard, twee in Veenendaal, op Driebergen, Nieuwegein en Oudenrijn, en in Utrecht werd een stuk verkabeld. Ook in Odijk leek het rond de eeuwwisseling logisch om de verbinding over een gedeelte te verkabelen. De verbinding scheerde oorspronkelijk pal noord langs Odijk, maar de oprukkende bebouwing liet de verbinding ingroeien.

Normaal had dat op een verkabeling uit kunnen draaien. Het liep anders. Door de nabijheid van de A12 waar toch al een grote doorsnijding van het landschap was, en door de aanwezigheid van een meander van de Kromme Rijn en parken, sportparken en bosschages zou in het tussenliggende stuk grond tussen Odijk en de A12 geen woningbouw kunnen komen. Men besloot tot een bovengrondse omleiding rond Odijk met een flauwe bocht. Acht masten werden vervangen door een nieuw ontworpen type en sinds ongeveer 2000 of 2001 gebruikt de verbinding nu het gebied dat niet voor woningbouw geschikt was. Vandaag zou zeker een kabel zijn gekozen, maar rond de eeuwwisseling waren kabels aanzienlijk duurder en horizontaal gestuurde boringen bestonden ook nog niet. Vanwege de bijna vloeiende bocht zijn alle reconstructiemasten afspanmasten.