Mast 30, 380 kV Zwolle – Hengelo (NL)
Wat is dit voor ongemakkelijk gezicht met schuine isolators en een rare slinger in de verbinding?
Steun- of draagmasten met een kleine lijnhoek zijn in Nederland betrekkelijk zeldzaam en zogeheten running- of flying angles zijn er zelfs vrijwel niet. Door die onbekendheid is het voor Nederlanders vreemd gezicht om de draden aan een steunmast een hoek te zien maken. Pylon geeks met OCD zullen uit hun bol gaan terwijl de esthetisch aangelegde pylon geels (en andere mensen) eerder geneigd zijn om man man man te mompelen.
Techneuten tenslotte plaatsen kanttekeningen bij dit gebruik omdat de mastconstructie zich voelt alsof ie continu een stevige bries van opzij ervaart. Dat betekent een hogere uitnutting van de constructie en daarmee geknabbel aan de marges. Ook netbeheerders zijn daar niet zo content mee, zodat steunmasten met een lijnhoek(je) alleen worden gebruikt als er een echt goede reden voor is. In dit voorbeeld zien we twee opeenvolgende masten met een kleine lijnhoek omdat er bij de aanleg van deze lijn in de late jaren 80 een boerderij moest worden ontweken terwijl de naderende rechtstanden vanuit beide zijden geen mogelijkheid hadden om tien meter te verspringen. Het kwam net effe niet lekker uit, populair gezegd.
Het ziet eruit als een collegezaal op vrijdagmorgen, maar voordat we nu alle lezers een standpunt opdringen, er zijn ook pluspunten aan het vermijden va een hoekmast. Hoekmasten, zeker de Nederlandse standaardtypes met kattenoren of een joekel van een nonnenkap, zijn nogal persoonlijkheden. Zij wijken veel meer af van het steunmastbeeld dan bijvoorbeeld Belgische dubbelvlaghoekmasten. Verder is een hoekmast een duurder ding dan een steunmast. Door steunmasten met een lijnhoekje toe te passen is het beeld van dichtbij rommelig, maar blijft het lijnbeeld vanaf wat grotere afstand juist wat rustiger. Het is een afweging, zoals wel vaker bij dit soort keuzes.
