Vakterm voor het hart van een LBC en de ruimte waarin netbeheerders volledige controle hebben over het net. Het verrichten van schakelcommando's, aan- en afschakelen van verbindingen en calamiteitenafhandeling vindt plaats in deze ruimte, waarin de netbeheerder volledig overzicht heeft over alle loadflow in het net. Deze ruimtes zijn normaal gesproken verboden toegang voor onbevoegden en er geldt een steriliteitsregel (geen gesprekken over koetjes en kalfjes). Netbeheerder Tennet heeft twee zulke zalen in Arnhem en Ede, Netbeheerder Elia heeft er eentje in Brussel.

 

Onderdeel van een kabelgoot.

Belangrijk voordeel van luchtlijnen ten opzichte van grondkabels.
Wanneer in een bovengronds hoogspanningscircuit (de gewone bekende hoogspanningslijnen aan metalen masten) een kortsluiting ontstaat door bijvoorbeeld blikseminslag, kan de verbinding automatisch worden afgeschakeld en direct na een automatische zelftest meteen weer worden ingeschakeld. Grondkabels kunnen dit niet: als daar een kortsluiting in is verschenen, kan de verbinding niet meer automatisch worden ingeschakeld zonder grote schade aan de kabel.

 

Automatisch uitgevoerde procedure waarmee op korte tijd na een opgetreden kortsluiting wordt getest of een hoogspanningscircuit weer gebruiksklaar is, d.w.z. of de oorzaak van de kortsluiting verdwenen is en of de geleiders nog elektriciteit doorlaten. Bij bijvoorbeeld blikseminslag verdwijnt de oorzaak van kortsluiting vanzelf weer zodat het circuit direct na het uitdoven van de bliksem in principe weer gebruiksklaar is. Zelftests kunnen alleen succesvol worden uitgevoerd bij verbindingen die gedeeltelijk of geheel uit luchtlijnen bestaan: bij grondkabels is dit te gevaarlijk (zie zelfherstellend vermogen). Als de zelftest aangeeft dat er niets meer aan de hand is, zal de load weer worden aangekoppeld. Geeft de zelftest aan dat er iets niet deugt, dan zal er geen tweede zelftest plaatshebben en zal het circuit spanningsloos blijven zodat handmatige inspectie nodig is.

 

Verbinding (of component zoals een trafo) met een relatief grote transportcapaciteit vergeleken met de typische waarden voor de spanning waarop deze bedreven wordt. Wanneer bijvoorbeeld van zware 110 wordt gesproken, kan men denken aan een transportcapaciteit van maar liefst 500 MVA. De typische waarde is doorgaans 100 tot 200 MVA voor die spanning. De andere kant op gaat dit ook op, bij lichte 110 zou men kunnen denken aan slechts enkele tientallen MVA op 110 kV. Richting de lichte kant wordt de aanduiding vaker gebruikt dan richting de zware kant.